ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ από το Δήμαρχο Βόρειας Κέρκυρας Γιώργο Μαχειμάρη για τον ιερέα Σιδαρίου που έχασε την μάχη με τον κορωνοϊό
…με τα λόγια του ποιητή, σα δραστικό αντίδοτο ενάντια στην ασχήμια μιας ολόκληρης εποχής αφού ο πόνος του θανάτου είναι αφόρητος , η αιτία του αποκρουστική και ο τυφλός πόνος των λυγμών δεν φτάνει να τον περιγράψει .
Ο θάνατος δεν αντέχεται. Είναι κάτι πολύ βαρύ. Η ανθρώπινη ύπαρξη κραυγάζει ότι θέλει να μείνει για πάντα ακέραια και για πάντα παρέα με τους αγαπημένους. …Κι ο ποιητής ,πολυσέβαστε παπα Τάσο σε θέλει να στέκεσαι «στην είσοδο της χώρας των ανθρώπων , στη γήινη θλίψη, με βαριά τα φύλλα της ανάμνησης , με κενά στη πιο αυστηρή σιωπή, ΑΛΛΑ κρατώντας μέσα στη φούχτα σου μια στάλα αιωνιότητας».
Είσαι φορτωμένος μ ένα βαρύ βιβλίο , το βιβλίο της ιστορίας της ζωής σου. Σίγουρα η ματιά σου αγκαλιάζει το παρελθόν και το μέλλον. Το παρελθόν που αξιώθηκες να το ζήσεις διακονώντας το πιο ιερό και τιμητικό διακόνημα, η μαθητεία σου, η χειροτονία σου, οι λειτουργίες σου. Και το μέλλον – η απεραντοσύνη της αιωνιότητας – που είναι φωτισμένο από την παρουσία σου .
Και περιμένεις, σήμερα Κυριακή-αγαπημένη σου αναστάσιμη ημέρα ,των αιωνίως ζώντων-, γιορτή των Αρχαγγέλων, με καρδιά ειρηνική, ν ακούσεις την καμπάνα που θα σημάνει σε μια ξεχωριστή λειτουργία , με ήχους όχι του τέλους, αλλά μιας νέας αρχής.
Έζησες 65 χρόνια, κι από αυτά, τα 19 ιερέας στη περιοχή μας, με μοιρασμένη διακονία στον ΙΝ Αγίου Νικολάου στο Σιδάρι αλλά και στην Εκκλησία της Ερείκουσας.
Κέρδισες με την αυθεντικότητα , το ήθος σου, την ακεραιότητά σου, την πίστη σου στον Θεό, το δυναμικό του χαρακτήρα σου, τον ένθεο ζήλο σου, την έντονη προσωπικότητά σου, την αποφασιστικότητά σου και το χάρισμα της πατρότητας ,την αγάπη των Ενοριτών σου , την αγάπη όλων μας, αφού πρώτος εσύ μας αγάπησε από την πρώτη ημέρα που ήρθες στο Σιδάρι πριν 19 χρόνια.
Ένας ζωντανός ενωτικός αισιόδοξος κι ακούραστος εργάτης της εκκλησίας και την Ενορίας σου, αφού συνδύαζες άριστα τη θεωρία με την πράξη ,καθώς όλες οι ενέργειες σου είχαν στόχο την ενότητα τη περιοχής και των κατοίκων της.
Τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστούσες μέσω του κοινωνικού παντοπωλείου της Ιεράς Μητρόπολης στο παράρτημα Βόρειας Κέρκυρας σε δράσεις προσφοράς για όλους όσους έχουν ανάγκη σε τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης ). Η συνεργασία σου με το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη μας και το Δήμο Βόρειας Κέρκυρας πάντοτε αγαστή κι αποτελεσματική.
Προέτρεπες για αλληλεγγύη και αλτρουισμό. Η υπέρβαση του ατομικισμού και η διάχυση του ενδιαφέροντός μας για τους άλλους. Εξάλλου «ο κόσμος υπάρχει μόνο όταν τον μοιράζεσαι», έλεγες. Θεωρούσες, λειψή τη θεωρητική κατάρτιση που δεν συνοδευόταν από τη συμμετοχή στη λατρευτική και μυστηριακή ζωή, καθώς και από την καθημερινή βίωση της αγάπης μέσω της αγαθοεργίας και του φιλανθρωπικού έργου.
Κι αλήθεια, ποιος σε πλησίασε και βρήκε την πόρτα σου κλειστή; Ποιος σου ζήτησε κάτι και δεν έφυγε με γεμάτα τα χέρια και την καρδιά; Ποιος ακούμπησε πάνω σου και δε βρήκε κατανόηση; Ποιος σε άγγιξε με θλίψη και δεν ξεχείλισε από παρηγοριά;
Είχες μεγάλη καρδιά, γεμάτη πίστη, απλότητα, αγάπη και καλοσύνη, που τους χώραγε όλους. Έδινες αστείρευτα, μη φειδόμενος κόπου και χρόνου. Ήσουν ένας ζωντανός, αισιόδοξος και ακούραστος εργάτης της εκκλησίας και της κοινωνίας.
Ο λόγος σου, «εν χάριτι, αλάτι ηρτυμένος», ζωντανός, αληθινός. Το καταστάλαγμα του προσωπικού σου βιώματος της ιεροσύνης το συνόψιζες ο ίδιος σε δύο λέξεις, αγάπη και ανάσταση.
Κράτησες τη ζωή σου και τη μοίρασες στην εκκλησία, στην ιεροσύνη, τα πνευματικά σου παιδιά, στο ποίμνιο σου, στους χωριανούς σου και στην οικογένεια σου. Κι αν προσπαθήσει κάποιος ν απαριθμήσει την προσφορά της αγαπημένης συντρόφου της ζωής σου, της πρεσβυτέρας Ελένης θα λέγε μόνο ότι στο πλευρό σου είχες έναν καλό άγγελο. Ενάρετη, υπόδειγμα υπομονής, πίστης , αφοσίωσης και συμπαράστασης στον ιερέα σύζυγο της, στα παιδιά της –τους εξαίρετους γιους που είχατε της ευτυχία ν αποκτήσετε, το Γιάννη και το Σπύρο.
Σε ξεχωριστή θέση στη ζωή σου οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές σου στο οικονομικό Γυμνάσιο –Εμπορική. Εισέπραττες από κείνους αξιοθαύμαστη φιλία και εκτίμηση.
Συγχώρεσε με, που θα πω δυο λόγια προσωπικά. Βλέπεις είχα την τύχη να είμαι κι εγώ συμμαθητής σου, στο οικονομικό γυμνάσιο-Εμπορική. Φίλος σου. Τυχερός που βρέθηκα στην εμβέλεια της καρδιάς σου. Και μου φανέρωνες κατά καιρούς λεπτομέρειες της μνήμης σου, μυστικούς παλμούς της καρδιάς σου .Περιέγραφες ολοζώντανα τις λεπτές πινελιές της αγάπης σου για τον κάθε άνθρωπο με ξεχωριστή και θαυμαστή σοφία.
Το χαμόγελο σου ένας ατέλειωτος παράδεισος. Η καρδιά σου μια τεράστια αγκαλιά. Η πίστη σου ακλόνητος βράχος. Σήμερα σε αποχαιρετούμε όχι γιατί φεύγεις αλλά γιατί θα μας λείψει η ζεστή εικόνα σου, το αντίκρισμα της μορφής σου, το άκουσμα της φωνής σου. Εσύ μένεις εκεί που πάντοτε ήσουν και πορεύεσαι στη βασιλεία του θεού που υπηρετούσες με ταπεινότητα και αφοσίωση.
Έχεις δίκιο αγαπημένε φίλε. Κι εσύ κι ο ποιητής: Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.
Να μας προσέχεις.
