Του Robert Reich
Η πολύ- δημοσιευμένη φιλανθρωπία δείχνει πόσο οι πλούσιοι φοβούνται τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου δίκτυο κοινωνικής προστασίας – και την επιβολή υψηλότερης φορολογίας
Την ώρα που εκατομμύρια άνεργοι Αμερικανοί κάνουν ουρές για τρόφιμα ή διακινδυνεύουν τη ζωή τους παρέχοντας βασικές υπηρεσίες, οι δισεκατομμυριούχοι της χώρας κάνουν εξέχουσες δωρεές : 100 εκατομμύρια δολάρια από τον Jeff Bezos της Amazon για τράπεζες τροφίμων, δισεκατομμύρια από τον συνιδρυτή της Microsoft Bill Gates για την εύρεση εμβολίου για τον κοροναϊό, αναπνευστήρες και μάσκες N95 από το Elon Musk, 25 εκατομμύρια δολάρια από την οικογένεια Walton και την Walmart. Η λίστα δεν έχει τέλος.
Την Τετάρτη, ο Forbes δημοσίευσε τον ετήσιο κατάλογο δισεκατομμυριούχων, σημειώνοντας ότι «οι πλουσιότεροι του πλανήτη βοηθούν την παγκόσμια προσπάθεια για την καταπολέμηση της επιδημίας του Covid-19».
Δεν θέλω να φανώ κακόβουλος, αλλά πολλά από αυτά είναι αυτοεξυπηρετούμενες ανοησίες.
Πρώτα απ ‘όλα, τα σχετικά ποσά είναι μικροσκοπικά σε σχέση με τις περιουσίες πίσω από αυτά. Τα 100 εκατομμύρια δολάρια του Bezos, για παράδειγμα, ισοδυναμούν σε περίπου 11 ημέρες από το εισόδημά του.
Η πολύ- δημοσιευμένη φιλανθρωπία επίσης αποσπά την προσοχή από το πόσο πολλοί από αυτούς τους δισεκατομμυριούχους θέτουν σε κίνδυνο τους εργάτες τους και, κατ ‘επέκταση, το κοινό.
Με τις αυξήσεις των πωλήσεων μέσω διαδικτύου, η Amazon βρίσκεται σε εποχή προσλήψεων. Ωστόσο, ο Bezos εξακολουθεί να μην παρέχει άδεια ασθενείας για τους εργαζόμενους, εκτός εάν έχουν βρεθεί θετικοί στον Covid-19 και στην προκειμένη περίπτωση λαμβάνουν μόλις δύο εβδομάδες. Στις 20 Μαρτίου, τέσσερις γερουσιαστές έστειλαν μια επιστολή στην οποία εξέφραζαν την ανησυχία ότι η εταιρεία δεν κάνει αρκετά για να προστατέψει τους εργάτες της αποθήκης.
Οι ακμάζουσες πωλήσεις της Walmart είχαν ως αποτέλεσμα την πρόσληψη περισσότερων από 100.000 εργαζομένων τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Ωστόσο, η εταιρεία απέτυχε να εφαρμόσει μέτρα κοινωνικής απόστασης για διάστημα δύο εβδομάδων μετά την ανακοίνωση των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων στις 16 Μαρτίου. Αρκετοί εργάτες έχουν πεθάνει. Οι περισσότεροι εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση σε γάντια, μάσκες ή απολυμαντικά χεριών. Δεν λαμβάνουν αμειβόμενη άδεια, ούτε καν σε καταστήματα όπου οι εργαζόμενοι έχουν προσβληθεί από τον ιό.
Ο Musk αρχικά απέρριψε το μέτρο του εγκλεισμού ως «ανόητο» και αψήφησε διαταγή του σερίφη κρατώντας ανοιχτό το εργοστάσιο της Tesla στο Φρεμόντ της Καλιφόρνια, λέγοντας στους εργαζόμενους ότι το εργοστάσιο ήταν μια “αναγκαία” επιχείρηση.
Ο τρίτος λόγος για τον οποίο αυτή η φανερή φιλανθρωπία είναι αυτοεξυπηρετούμενη είναι επειδή υποδηλώνει ότι η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να απαιτήσει περισσότερα από τους πλούσιους, ακόμη και σε κατάσταση εθνικής έκτακτης ανάγκης. Όπως έγραφε η συντακτική σελίδα του Wall Street Journal του Rupert Murdoch, αν είχαμε έναν φόρο περιουσίας όπως πρότεινε η Elizabeth Warren, «είναι αμφίβολο ότι ο Bill Gates θα είχε την ικανότητα να ενεργεί τόσο τολμηρά».
Αυτό είναι παράλογο. Ο φόρος του Warren θα κόστιζε στον Gates περίπου 6 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, περίπου το ετήσιο εισόδημά του από τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια του.
Εκτός αυτού, το σύνολο των δισεκατομμυριούχων φιλανθρωπικών οργανώσεων είναι ένα μικρό κλάσμα των τρισεκατομμυρίων που η κυβέρνηση έχει ήδη ξοδέψει για την κρίση του κοροναϊού. Πώς πιστεύει το Journal ότι θα πληρώσουμε αυτό το πρόσθετο δημόσιο χρέος αν οι πιο πλούσιοι από εμάς δεν πληρώνουν περισσότερους φόρους; Ακόμα και όταν τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, οι περισσότεροι Αμερικανοί θα πιεστούν σκληρά.
Και γιατί πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Gates ή η «τόλμη» άλλων δισεκατομμυριούχων αντικατοπτρίζει απαραίτητα τις αξίες και τις ανάγκες της κοινωνίας; Οι ολιγαρχίες δεν είναι ίδιες με τις δημοκρατίες.
Ο χειρότερος φόβος της τάξης των δισεκατομμυριούχων είναι ότι η απάντηση της κυβέρνησης στην πανδημία θα οδηγήσει σε ένα μόνιμα μεγαλύτερο δίκτυο κοινωνικής προστασίας.
«Μόλις ο ιός καταπολεμηθεί- και θα καταπολεμηθεί – ο μεγαλύτερος κίνδυνος θα είναι η πολιτική εκστρατεία για την επέκταση του κυβερνητικού ελέγχου σε πολύ μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής ζωής των Αμερικάνων», προειδοποιεί το Murdoch’s Journal.
Σε τελική ανάλυση, η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 γέννησε την κοινωνική ασφάλιση και την καθιέρωση του ελάχιστου μισθού, καθώς και μια ευρεία πεποίθηση ότι η κυβέρνηση πρέπει να εγγυηθεί ένα ελάχιστο βιοτικό επίπεδο. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος γέννησε το νομοσχέδιο GI Bill και στη συνέχεια τον νόμο για την Εθνική Εκπαίδευση στον τομέα της Άμυνας, ο οποίος καθόριζε τον ρόλο της κυβέρνησης ως χρηματοδότης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Ακόμη και τα προγράμματα που δεν έχουν μεγάλη δημοτικότητα όταν παρουσιάζεται για πρώτη φορά, όπως ο νόμος για το Affordable Care Act, διευρύνουν την αίσθηση του έθνους για το τι είναι λογικό να κάνει η κυβέρνηση για τους πολίτες της. Το ACA συνεχίζει να υπάρχει, πιο δημοφιλές από ποτέ, παρά την αποφασιστικότητα του ρεπουμπλικανικού κόμματος να το καταργήσει και τις προσπάθειες του Donald Trump να το υπονομεύσει.
Καθώς η πανδημία φέρνει στην επιφάνεια θέματα ασφάλειας και προστασίας όλων των Αμερικανών πολιτών, ορισμένοι συντηρητικοί πολιτικοί προτείνουν πράγματα που θα ήταν αδιανόητα – σίγουρα ανείπωτα – μόνο πριν από μερικούς μήνες.
Εάν η πανδημία μας έχει φανερώσει κάτι, είναι ότι το τρέχον σύστημα κοινωνικής ασφάλειας και υγειονομικής περίθαλψης της Αμερικής δεν προστατεύει την πλειοψηφία των Αμερικανών σε εθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Είμαστε οι μόνοι εκτός πλαισίου μεταξύ των αναπτυγμένων εθνών του κόσμου και έτσι εκθέτουμε τους πολίτες μας σε διαρκή ανασφάλεια.
Είμαστε, επίσης, εκτός πλαισίου επειδή έχουμε μια τάξη δισεκατομμυριούχων η οποία, ελέγχοντας μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής, έχει κρατήσει τέτοιου είδους προτάσεις εκτός της δημόσιας ατζέντας συζήτησης.
Τουλάχιστον προς το παρόν.
*Η μετάφραση έγινε από την Αναστασία Λιτζερίνου, απόφοιτο του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας Κέρκυρας (theguardian.com)
