*Του Δημήτρη Τσαντήλα
Τα τελευταία χρόνια η οικονομική κρίση και η κρίση αξιών που μαστίζει την κοινωνία μας, έχει κάνει τους νέους να χάνονται, μέσα σε έναν κυκεώνα οικονομικών και άλλων προβλημάτων που δεν δημιούργησαν αυτοί. Πόσο άδικο είναι αυτό άραγε; Βλέπουν τις φιλοδοξίες τους και τα όνειρά τους για το μέλλον να εξαφανίζονται. Τα πτυχία τους να εξαερώνονται και τις γνώσεις τους να πηγαίνουν στράφι.
Η χώρα μας δυστυχώς κανιβαλίζει. Πώς το κάνει αυτό; Τρώγοντας η ίδια τη νέα γενιά της. Καταδικάζοντας αυτή τη γενιά και ίσως και την επόμενη σε ένα φαύλο κύκλο οικονομικού θανάτου. Πολύ συχνά ακούμε μεγαλοστομίες του στυλ: «οι νέοι είναι το μέλλον», «θα δώσουμε κίνητρα στους νέους», «να επιστρέψουν τα παιδιά μας από το εξωτερικό» κλπ.
Αντί αυτού τι βλέπουμε; Ένα ολόκληρο σύστημα να κατηγορεί τους νέους. Να τους κατηγορεί για ό,τι συμβαίνει σε αυτή την χώρα. Να τους αποκαλεί αγνώμονες, ανεγκέφαλους, ανεύθυνους, αμετανόητους και όποιο άλλο κοσμητικό επίθετο μπορεί να φέρει ο νους του καθενός.
Με τις υπάρχουσες συνθήκες και ειδικά με την επέλαση της πανδημίας, κάθε νέος είναι αναγκασμένος να κάνει περικοπές στις βασικές του βιολογικές και μη ανάγκες, όπως είναι η οικογένεια, η διασκέδαση, η ενδυμασία, πράγματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνθρωπος. Άνθρωπος μοναδικός, άνθρωπος που έχει όραμα, που θα προσφέρει σε αυτή την κοινωνία.
Ακούει Κανείς;
Ένας νέος που έχει γεννηθεί την δεκαετία του 90 και μετά, το μόνο που θυμάται είναι μια οικονομική κρίση, τις δολοφονίες του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, του Παύλου Φύσσα, σκάνδαλα σε όλα τα επίπεδα και την καταπάτηση του βασικότερου δικαιώματος της Δημοκρατίας που είναι η ελεύθερη έκφραση των ιδεών. Ένα πολιτικό σύστημα που έχει διαβρωθεί σε σχεδόν όλες τις δομές του και για να επιβιώσει το μόνο που κάνει είναι να κατηγορεί τους νέους, υποδαυλίζοντας έναν καυγά. Ένα επεισόδιο, μια συνεχιζόμενη βία, στη βάση της οποίας βρίσκονται μπλεγμένα όλα τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα.
Κάποτε τα πρότυπα των νέων ήταν η Μελίνα Μερκούρη, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Θεοδόσης Τάσιος(ακόμη διδάσκει) και τόσοι άλλοι. Πρότυπα που προσπαθούσαν να μεταλαμπαδεύσουν την παιδεία τους και τις γνώσεις τους στη νέα γενιά, χωρίς δόλο και χωρίς αντίκρισμα. Τα σημερινά πρότυπα ποια είναι; Ένας βομβαρδισμός από σεξιστικές εκπομπές χειρίστου είδους, άτομα που θεωρούν ότι για να γίνουν persones της ημέρας πρέπει να σκαρώσουν ένα επεισόδιο με οποιοδήποτε κόστος. Άτομα απολίτιστα, χωρίς κανένα βάθος παιδείας. Η χώρα βουλιάζει και ο ελληνικός λαός υποφέρει από την διάλυση της παιδείας.
Πνιγόμαστε! Ακούει κανείς;
Ακούει κανείς το υγιές κομμάτι της νεολαίας; Μια σιωπηρή πλειοψηφία που προσπαθεί να επιβιώσει; Ακούει κανείς τους νέους που εργάζονται για 500-700ευρώ 10 ώρες την ημέρα; Ακούει κανείς τους νέους που δεν μπορούν να φύγουν από το σπίτι τους γιατί δεν φτάνουν τα χρήματα να νοικιάσουν ένα; Ακούει κανείς τους νέους που δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια; Δεν μπορούν να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους; Ακούει κανείς τους νέους που με τόσες γνώσεις και τόσα πτυχία αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για να αναπνεύσουν; Ακούει κανείς τους γονείς αυτών των παιδιών που με τόσους κόπους και τόσες θυσίες τα σπούδασαν για να τα δουν να προοδεύουν ώστε να προσφέρουν σε αυτή την κοινωνία και κατ’ επέκτασιν και στην χώρα;
Οι νέοι μιλάνε! Ακούει κανείς;
Κάποιος αρνείται να κάνει διάλογο με έναν νέο, απαξιώνοντάς τον με τον χειρότερο τρόπο. Προφανώς δεν γνωρίζει ότι η Δημοκρατία είναι μια σειρά από αντιθέσεις απόψεων και από αντίθετες προτεραιότητες αξιών. Κάποιος άλλος αποκαλεί αλητάκια τους νέους και λέει με στόμφο ότι είναι άνεργοι γιατί δεν φτιάχνουν σωστά το βιογραφικό τους. Ένα σύστημα παιδείας ξεχαρβαλωμένο σε όλες τις δομές του, στο οποίο οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ηρωικά προσπαθούν να μάθουν τους νέους βασικές αρχές της ζωής. Ένα εργασιακό νομοσχέδιο που θα επιφέρει έναν εργασιακό μεσαίωνα ειδικά για τους νέους εργαζόμενους. Η στρέβλωση που επιτηδευμένα γίνεται στην αγορά εργασίας, οδηγεί στον πλήρη κομφουζιορισμό και μαζοποίηση όλους τους εγαζόμενους, δεν ξεχωρίζει ο ικανός από τον ανίκανο.
Σε τι να πιστέψουν λοιπόν οι νέοι; Για τι να παλέψουν; Δυστυχώς οι μυωπικές αντιλήψεις επικρατούν. Μυωπικές αντιλήψεις οι οποίες καταστρέφουν το αύριο της χώρας μας. Απ’ ότι φαίνεται τα παθήματα δεν έχουν γίνει μαθήματα και τα σφάλματα που έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες, σαν φωτοτυπία επαναλαμβάνονται.
Το κρίμα στο λαιμό μας για τα αυριανά παιδιά.
«Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει…» Θουκυδίδης
Ακούει κανείς;
*ο Δημήτρης Τσαντήλας είναι μηχανικός πληροφορικής με μεταπτυχιακά στη διεθνοποίηση επιχειρήσεων και στις διαπραγματεύσεις
Discussion about this post